Me and nothing else

خونه ما، لعنتی. قشنگ این خاصیت رو داره که آدم رو به فنای سگ بده. بچه از وقتی که چشماشو باز میکنه باید حرف نزنه و سروصدا نکنه تا بزرگترایی که خوابیدن بیدار نشن. بچه باید از وقتی بیدار میشه رو مبل ساکت و بی حرکت بشینه و به تلویزیون خیره بشه تا صدایی ازش در نیاد. تلویزیون رو هم باید کم کنه که صدا نده. نه میتونه بازی کنه نه میتونه راه بره و نه حرف بزنه و نه صدای اسباب بازیاشو در بیاره. نه میتونه توپ بازی کنه و نه هیچی. چرا؟ وقتی این چیزا رو میبینم قشنگ به بی عرضه بودن خودم واقف میشم و به اختیار بیشتر بی اعتقاد میشم. این زندگی سراسر جبره جبره جبر. غلط کردم بچه دار شدم و انداختمش تو این دنیایی که بهش خوش نمیگذره. نخواستم خوش بگذره، انسانی نمیگذره بهش. شرایط کاملا غیر انسانیه.در ضمن مرده شور پیان نامه رو بشوره که اینقدر به همه اعضای خانواده ظلم میشه. Me and nothing else...

خونه مون در نهایت کثیفی و شلوغیه. خدا پدر اون کسی رو که خونه تکونی رو اختراع کرد بیامرزه. واقعا داره حالم از زندگیم به هم میخوره. بیشترین مشکلم هم لباساییه که موقع اومدن از بیرون تو خونه تلنبار میشه. زمستون هم هست هر نفر بیست تیکه لباس داره. خیلی شلوغه زندگیم. پر از خاک. منم که دارم قالی میبافم. اصلا وقت ندارم. امروز پود کلفتم تموم شد و میتونم پاشم. اگر توییتر و فسس بوک بذارن.

Me and nothing else...

نه صبح پاشدم ناهار درست کردم که ساعت دوازده باندی روباتیک و ساعت یک باربار رقص داره، ساعت دو باندی تعطیل میشه و ساعت سه باربار. یعنی همینجوری باید در رفت و آمد باشم، ولی اصلا خیالی نیست. دیروز آقامون از ساعت هفت و نیم صبح تا شیش بعدازظهر هی ما رو برد و آورد، خم به ابرو هم نیاورد. خیلی عجیب بود همیشه در اینجور موارد جیغ و فریاد میکرد دیروز آقا شده بود.

Me and nothing else...

باربار رفت چیپس خرید برای من پفک نخرید.

اصلا نمیخوام همین الان لاغر کنم. پونزده سال برای جمع کردن این چربیا زحمت کشیدم پونزده سال وقت دارم آبشون کنم. از فراموشی باربار ناراحتم. 

جالبه من هیچوقت شام میل نداشتم. ولی حالا که این قضیه رو شروع کردم دو شبه که قسمتم میشه شام بخورم. البته دو سه لقمه بیشتر نمیخورم. ولی عذاب وجدانش برابر با قتل و جنایته برام. فکر کنم اصلا همین عذاب وجدذانه بیشتر آدمو چاق میکنه.

Me and nothing else...